Time flies when you're having fun

Bon Tardi,
We zitten hier gewoon al weer meer dan anderhalve maand. De tijd gaat echt rapido!
Ondertussen weer van alles meegemaakt op dit mooie eiland.

Te beginnen met onze auto. Het hebben van een auto is hier op Aruba namelijk erg belangrijk. Bijna niemand heeft hier een fiets omdat dat gewoonweg te gevaarlijk is. Er zijn geen fietspaden dus fietsers fietsen gewoon op de snelweg en dit brengt irritaties bij automobilisten en gevaarlijke situaties te weeg. Wij zijn dus al lang blij dat twee van ons een rijbewijs hebben en lekker elke dag naar school kunnen met de auto.

Maar een paar weken terug had ik nog liever op de fiets dan in de auto naar school gegaan want we hebben echt de engste rit van ons leven gemaakt. Elke keer wanneer we stopten voor bijvoorbeeld een kruispunt of rotonde viel hij namelijk uit en konden we hem heel moeilijk weer op gang krijgen waardoor we soms met 5 km per uur over een weg reden waar je 60 mocht. Een paar keer kwamen we zelfs helemaal tot stilstand. Hierdoor moesten we de auto 1 keer naar de kant van de weg uit laten rollen en 1 keer was het helemaal shaken toen de auto maar niet op gang wou komen terwijl we een rotonde op reden. We stonden gewoon midden op de rotonde stil! Gelukkig zijn we al met al veilig op school gekomen en hebben we gauw gebeld zodat hij weer gefixt kon worden. Hij moest naar de garage want de kabels waren doorgebrand. Hier moesten we hem zelf nog naar toe rijden in de staat waarin hij verkeerde. Ik heb me wel eens veiliger gevoeld. Gelukkig is ook dit goed gegaan!

Tom (ons Engelse klasgenoot maar ondertussen ook onze vriend) was achter ons aangereden dus we konden met hem weer terug naar Perle d’Or rijden. Onze auto zou de volgende dag klaar zijn en dit was inderdaad het geval. Het enige wat een beetje vreemd was, was dat hij bij school stond in plaats van bij Perle d’Or. Dit ontdekten we toen we met Tom waren meegereden naar school. Wat ook een beetje gek was, was dat de deur aan de bestuurderskant open stond maar nergens was een sleutel te vinden. Gelukkig kun je de auto ook op slot doen door van binnen het knopje in te drukken dus dit deden we maar voor alle zekerheid. Toen we ’s avonds eindelijk weer de mensen konden bereiken die onze auto hadden gemaakt en ons konden vertellen waar de autosleutel lag, hoorden we dat ze hem onder de mat IN de auto hadden gelegd. De roadservice moest dus worden gebled om iets tussen de deur te zetten en het slotje omhoog te vissen. We verwonderden ons over hoe makkelijk dat ging. Daarom vroeg ik nog aan die man of we ook een auto mochten uitzoeken die we graag wilden hebben en of hij het slotje daar ook van omhoog wilde trekken. Dit wilde hij helaas niet voor ons doen hahah.

In die 7 weken dat ik hier nu zit ben ik niet veel veranderd. Ik ben nog steeds die onhandige Roeline die vanalles verliest, laat vallen of kapot maakt. Zo heb ik ook mijn telefoon laten vallen op de keiharde stenen vloer. Toen ik hem op wou pakken dacht ik nog ‘Chill, hij heeft geen krasjes of barsten in het scherm’ maar toen ik op het knopje klikte zag ik allemaal strepen in beeld en hij blijkt dus van binnen te zijn gecrasht. Ik ben hier al naar de winkel geweest om te vragen hoeveel het kost om zoiets te repareren, maar die man noemde zo’n belachelijk hoog bedrag dat je bijna wel moest instemmen met de iphones die hij in de aanbieding had met natuurlijk een SPECIAL PRICE voor mij. Gelukkig zijn mijn ouders zo lief geweest om in Nederland een Iphone van iemand over te kopen die er nog helemaal goed uit ziet en deze aan het broertje van mijn tante mee te geven naar Aruba. Zelf heb ik mijn kapotte telefoon aan de vriend van Maartje mee gegeven naar Nederland en ik hoop dat ie via mijn vriendin Sanne weer mijn ouders zal bereiken zodat hij in Nederland gerepareerd kan worden.

Natuurlijk maken we ook een heleboel leuke dingen mee! Zo hadden we drie weken terug bijvoorbeeld een Mexican Night met onze klasgenootjes. We aten wraps, nacho’s etc. en we dronken Sangria. Dit was erg gezellig!

Ook hebben we twee weken terug veel culturele dingen gedaan. Zo zijn we in een dag naar de donkey sanctuary (ezelopvang), de natural bridge, de rock formation en het fort geweest. Dit was allemaal heel mooi om te zien en hier zijn dan ook best wel vette foto’s gemaakt.

Daarnaast hebben we de hooiberg beklommen. Dit is een grote berg met allemaal trappen die je echt moet hebben beklommen als je op Aruba bent. Mijn conditie is nou niet bepaald geweldig maar de berg viel me eigenlijk heel erg mee voor dat ik zo lang niet heb gesport.

Verder heb ik echt het mooiste strand dat ik ooit heb gezien ontdekt. Mango Halto. Hier zijn we nu al twee keer wezen snorkelen. De eerste keer was er echt geen kip op het strand dus we hadden bijna het hele strand voor onszelf. De tweede keer waren er naast ons nog een paar families aan het barbecueën met zijn allen en dat zag er zo gezellig uit dat we hebben besloten om morgen een barbecue te kopen zodat we af en toe met alle studenten van Perle d’Or kunnen barbecueën. Morgen gaan Regina, Maartje, Tom en ik langs de winkel om er een te kopen en morgenavond gaan we met zo’n 25 man als een grote Perle familie barbecueën op het strand.

We doen wel vaker wat met zo’n grote groep. Laatst waren we ook met z’n allen naar de film ‘Fifty shades of grey’ want die draait ook hier in de bios. Hier geldt door de week voor studenten dat je voor twee personen maar 15 florin betaald, wat neerkomt op zo’n 3 euro per persoon. Heel goedkoop dus! Ook zijn we met bijna heel Perle d’Or op een catamaran geweest. Snorkelen en drinken zat bij de prijs inbegrepen dus het was een groot feest op de boot.’s Avonds gingen we naar Flip Flop Festival en ook dit was super leuk! Ik denk dat deze dag echt de leukste dag was tot nu toe.

Maar natuurlijk zijn we hier niet alleen om te genieten van hoe mooi het hier is, we zijn hier ook voor school. School is toch wel erg anders als in Nederland. Je moet heel veel praten over jezelf en al je verschillende kanten. We hebben ook al twee keer les gehad in het Wilhelmina Parc om onze ‘natuurlijke’ kant te ontdekken. Dit was grappig maar ook wel relaxt eigenlijk. De vrouw die deze workshops doet komt uit Nederland dus dat was wel leuk! Naast lessen doen we ook nog een soort stage. Maartje en ik werken samen 24 uur mee aan een project, genaamd ‘Heart-Centered Leadership’. Onze taak is om mee te denken over een goed mentorsysteem op een probleemschool om zoveel mogelijk drop outs te voorkomen. Dinsdag zijn Maartje en ik naar San Nicolas geweest om aan dit project te werken van 9 tot 5. We hebben al heel wat dingen bedacht en toen we alles aan de vrouw die het project leidt vertelden was ze zo enthousiast dat ze in haar handen klapte en straalde. Dit was wel leuk om te zien en maakte ons ook wel een beetje trots haha.

Ook heb ik een dag mee gelopen bij het Multidisciplinair centrum op de afdeling ‘Tienda di Education’ wat zich bezighoudt met adviezen over opvoeding en dergelijke aan ouders. Ze organiseren ook workshops voor ouders en scholen over bijv. pesten, communiceren met pubers, social media etc. Het was leuk om dit mee te maken, al was het wel jammer dat de workshop die ik bijwoonde geheel in het papiaments was…

Zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen merken heb ik het heel erg naar mijn zin op dit eiland. Toch zijn er wel een paar dingen die ik heel erg mis: ten eerste zijn dat natuurlijk mijn familie en vriendinnen, en daarom ben ik heel erg blij dat mijn ouders mij eind april komen opzoeken op Aruba! Daarnaast mis ik de euro want hier betalen we alles in florin of dollar. De koers van de euro blijft maar dalen en dalen en is sinds 2003 niet meer zo laag geweest dus dit is voor ons heel erg zuur natuurlijk en het leven is daarom ook een stuk duurder. Tot slot mis ik ook een oven om lasagna te maken of een lekkere knapperige pizza.

Gelukkig hebben we hier wel een dominoes dus gister zijn Tom, Regina en ik hier langs gereden om dan EINDELIJK weer eens een pizza te eten. Omdat de pizza’s hier supergroot zijn heb je aan een halve meer dan genoeg dus Regina en ik gingen hem delen. We besloten de pizza niet gelijk op te eten maar mee te nemen naar het meest Noordelijke puntje op Aruba (bij de vuurtoren). Ik had al veel verhalen gehoord over hoe prachtig het daar is met zonsondergang of om sterren te kijken later op de avond. Omdat ik dit ook wel eens wou zien kon ik mijn hunkering naar de pizza wel eventjes onderdrukken om hem straks bij de vuurtoren op te eten. Helaas was dit in mijn fantasie een stuk geweldiger dan in het echt want door de harde wind eindigde de pizza in mijn gezicht, op Toms auto en helaas ook een paar op de grond. Vier puntjes wisten Regina en ik nog in de doos te houden en Tom had nog twee puntjes met zijn handen gered. Wat volgde was 5 minuten lang de slappe lach omdat dit echt alleen ons weer kan overkomen.

Dit waren mijn belevenissen weer van de afgelopen weken!

Ayooo